Twee toonaangevende Wielertijdschriften hebben in hun magazines aandacht besteed aan het wielrennen in Sri Lanka. En dan in het bijzonder de Wielerkoers welke door Nika Lanka is georganiseerd.
In het november nummer 2006 van het Belgische tijdschrift Cyclo Sprint stond een reportage over de Nika Lanka Wielerwedstrijd in Kalutara.
En ook in het januari nummer 2007 van het Nederlands tijdschrift Wieler magazine staat een verslag over ‘onze’ wedstrijd.
Hieronder volgt de reportage zoals deze staat in Wieler Magazine.
NA DE TSUNAMI
Fietsen in Sri Lanka
Tekst : Ronald Kamerman
Foto’s : Gré Lieftink
Enkele jaren geleden ontmoetten Gré Lieftink & Ronald Kamerman in Sri Lanka de renner Gamini. Met verbazing keken zij naar zijn fiets, die hij geen racefiets maar een standard bike (dikke banden, geen versnellingen) noemde. Zij maakten een foto en noteerden zijn adres. Toen zij in december 2004 weer op het eiland waren, wilden zij Gamini opzoeken om hem de foto te brengen. Zij werden overvallen door de tsunami, maar werden door een Sri Lankaan gered. Bekomen van de ramp besloten Gré & Ronald een stichting op te richten, NIKA LANKA (NIeuwe KAnsen voor sri LANKA) met als een van de doelstellingen het ondersteunen van de lokale sport.
Medio mei 2005, vier maanden na de tsunami, gingen Ronald en Gré terug naar Sri Lanka om er ter plekke hulp te verlenen. Ook zochten zij hun vriend Gamini op om hem eindelijk zijn foto te geven. Als steuntje in de rug gaven ze Gamini en zijn wielervrienden wat overtollig materiaal en kleding, plus de belofte dat ze bij hun terugkeer naar Sri Lanka in december met nog meer spullen zouden komen. Dankzij sponsors verzamelden ze in Nederland vervolgens zoveel wielerkleding en -accessoires (sokken, broeken, fiets- en handschoenen, zonnebrillen, stuurlint, bidons en fietscomputers) dat zij Gamini en zijn hele wielerclub van Kalutara konden sponsoren. En van het één kwam het ander: toen zij in augustus 2006 weer terug waren in Sri Lanka kwam hun vriend Baba Aruna met het idee om een wielerwedstrijd te verbinden aan de kledingpakketten. Want ook die keer hadden Ronald & Gré weer heel veel kleding en accessoires van hun sponsors gekregen. Zo hadden zij van Servais Knaven schoenen, pedalen, sokken, zweethemden, handschoenen, broeken, shirts, tijdritpakken, petjes, zonnebrillen en helmen gekregen. Samen met Aruna Baba trokken zij naar het politiebureau en binnen 20 minuten waren de vergunningen, de motoren, de brandstof en twee agenten voor een wedstrijd op 5 augustus 2006 geregeld. En dit alles voor nog geen 25 euro! Vervolgens regelde Aruna Baba een aankondiging van de koers op een spandoek in de stad, motoren met officials, een standard bike voor Kamerman en rug- en schoudernummers. Ook werd er een geluidsinstallatie met omroeper en een tuktuk geregeld.
GEZELLIGE CHAOS
Op 5 augustus vertrokken wij met de ‘ploegleider’ en tuktuk chauffeur naar Kalutara, de woonplaats van Gamini, waar om kwart over acht in de morgen de renners zich verzameld hadden onder het spandoek. Een aantal was nog bezig om de finishlijn op de weg te kalken. Gamini, die eerder in die week verrast was met een nieuw shirt, stond bij de startplek trots in zijn nieuwe trui met de plaatselijke ‘Erik Dekker’ te praten. Deze Sri Lankaan, gekleed in een Rabo shirt, stevende op Ronald Kamerman af en wees daarbij blij op het shirt dat hij in december van hem gekregen had. Intussen was het tot het officiële vertrek om negen uur een gezellige chaos bij de start. Aan de kant van de straat stond de inschrijftafel, waar de renners zich vrij konden inschrijven. Onder de 35 deelnemers waren er zes met een echte racefiets, alle overige wielrenners reden op een standard bike. En ook qua kleding was het een bonte mix. Er reden zelfs renners mee in t-shirts en één reed de race op slippers. Om kwart voor negen arriveerde de geluidstuktuk en besloten de politieagenten en Aruna Baba om het parcours te wijzigen. De bedoeling was om eerst 30 kilometer naar het zuiden te rijden, daar om te keren en vervolgens dezelfde weg weer terug te rijden naar Kalutara. Maar op deze route waren erg veel wegwerkzaamheden en daarom werd een kwartier voor aanvang besloten om vijf rondjes van elk 12 kilometer rondom Kalutara te rijden. Intussen probeerde de motoragent de mooie witte Rudy Project bril van Aruna Baba af te pakken, maar gelukkig kon Ronald Kamerman dit verhinderden. Maar dit geintje kostte wel een fles sterke drank om deze corrupte agent te vriend te houden. Iets na negen uur werd het startschot gelost. De politie had de doorgaande weg van noord naar zuid afgezet en al het verkeer moest wachten op de start. De voorste renners hadden motorbegeleiding en alle overige rijders reden mee in de stroom. De eerste kilometer was één grote optocht door Kalutara. Aan de linkerkant van de weg reed het peloton langs en door het andere verkeer heen, terwijl fotograaf Gré bij ploegleider Radjante had plaatsgenomen in de tuktuk. Na twee kilometer spatte de wedstrijd open. De ‘nep Erik Dekker’ demarreerde en het hele peloton viel in groepjes uit elkaar. Kilometers lang reed de Rabo renner alleen vooruit, terwijl Ronald Kamerman rechtop zittend op zijn standard bike een plek vond in een groepje waar de nummers 6 tot en met 15 reden. ,,In de eerste ronde kon ik het tempo prima volgen, maar toen kwamen wij weer op de drukke hoofdweg’’, herinnert hij zich, terug in Nederland. ,,Tussen en langs de grote bussen en vrachtauto’s met hun dikke dieselwalmen, overstekende koeien en honden, zigzaggend tussen olievaten die de wegwerkzaamheden aangaven en dan ook nog eens allemaal rijdend op de linkerkant van de weg, leek het voor mij meer op een mountainbike wedstrijd op de weg dan een wegkoers. Ik koos uiteindelijk voor mijn veiligheid en ik heb de groep laten lopen. De overige vier ronden heb ik in mijn eigen tempo gereden en genoten van de wedstrijd. Ploegleider Radjante en Gré zorgden samen met drie kinderen van Aruna Baba, die inmiddels ook in de tuktuk waren geklommen, voor de aanmoedigingen en voor flesjes Fanta en bananen vanuit de ploegleiders tuktuk. Onderwijl stonden er honderden mensen te schreeuwen langs de kant van de weg. Mensen gooiden water over ons heen of ze gaven ons vanuit hun tuktuk plastic zakken met water. Elke ronde kwamen wij langs een begraafplaats waar mensen bezig waren een graf te delven. Telkens als er wielrenners langs kwamen stopten zij even met hun werkzaamheden en moedigden de deelnemers aan. Uiteindelijk heb ik de wedstrijd uitgereden, ik kwam als 14de over de finish, ruim 12 minuten na de winnaar.’’
PRIJSUITREIKING
Na ruim twee ronden was er een kopgroep van vier renners ontstaan. De Sri Lankaanse ‘Erik Dekker’ moest zijn snelle start bekopen, hij finishte uiteindelijk als 9de. De renners in de kopgroep sprintten om de winst en de plaatselijke renner Nisjante won die vrij gemakkelijk. Na ruim 20 minuten waren alle renners binnen en konden Gré & Ronald met de prijsuitreiking beginnen. Zij hadden kledingpakketten gemaakt en voor de nummers 1 en 2 was er een compleet pakket met pedalen, schoenen, sokken, broek & shirt, zweetshirt, pet & haarband, zonnebril en helm. Voor de nummers 15 t/m 20 was er altijd nog een pakket met broek en shirt (of tijdritpak), sokken en zonnebril. Zo konden alle wielrenners, maar ook de officials (Aruna Baba had de dag voor de race aangeven dat de drie officials als ‘beloning’ heel graag een kledingpakket wilden), worden voorzien van nieuwe wielerkleding. Direct na de prijsuitreiking trokken alle renners hun nieuwe kleding aan en het was fantastisch om te zien hoe blij ze waren met hun ‘nieuwe’ kleding. Ook waren alle renners, officials en organisatoren ongelooflijk blij en vereerd dat zij kleding en een fotokaart kregen van een westerse profrenner, die zelfs in de Tour de France successen heeft behaald. Die fotokaart van Servais Knaven werd door allen gekoesterd als een trofee. De weken nadien waren er in en rond Kalutara regelmatig renners te zien, die in Nederlandse kleding fietsten of blij op hun een hoofd wezen waarop een mooie zonnebril pronkte. ,,Wij kunnen bijna niet wachten tot volgend jaar om hier weer zo’n wedstrijd te organiseren. Want er is niets mooier dan in een ontwikkelingsland als Sri Lanka pure wielersport te beleven en om te genieten van zo’n volksport waarvoor de hele stad uitloopt’’, aldus Ronald Kamerman.
Wielrennen in Sri Lanka
,,De wielersport is in Sri Lanka ongelooflijk populair’’, zegt Ronald Kamerman. ,,Er is in Sri Lanka een nationale wielerbond, die jaarlijks de Ronde van Sri Lanka organiseert. De trainers en ploegleiders zijn in Sri Lanka veelal mensen die vanuit een tuktuk aanmoedigingen schreeuwen en zorgen voor water en bananen. In Sri Lanka heb je nog geen renners met ‘oortjes’ om contact met hun ploegleider te hebben. Verder zijn er in Sri Lanka acht districten. In elk district is men vrij om een open wedstrijd te organiseren. Jong, oud, man, vrouw, racefiets of gewone fiets: iedereen kan er aan meedoen. Op deze manier vinden de meeste wedstrijden plaats, gewoon tussen al het andere verkeer door. Bij deze wedstrijden zijn aantallen van boven de 100 deelnemers geen uitzondering. De meeste renners rijden op een gewone standard bike. Zo’n fiets kost in de winkel 60 euro en is een gewone stadsfiets, waar de spatborden en kettingkast vanaf gesloopt zijn. De Sri Lankanen halen meestal een gemiddelde snelheid van tussen de 35 en 40 kilometer per uur. Er wordt dus wel degelijk hard gekoerst!’’
